Theebeurs

Oma heeft haar sleutelbeen gebroken en heeft daarom de belangrijke en niet te onderschatten taak van het aanbieden van een tweede kop thee op mijn jongere, en, belangrijker, niet in mitella hangende schouders geplaatst.

Kordaat sta ik op. Ik schraap mijn keel. Oma knikt bemoedigend.
“Eh… Wil er iemand nog thee?”
“Hè?” Opa frummelt aan z’n gehoorapparaat.
“OF JE NOG THEE LUST.”

Nadat iedereen het erover eens is dat ze wel zin hebben in een tweede kop thee trek ik me terug in de keuken, om daar te ontdekken dat de theepot helaas in rook is opgegaan. Het aanrecht, en eigenlijk de keuken in het algemeen, is dusdanig klein dat ik al snel aan mijn geestelijke gesteldheid begin te twijfelen. Ik steek voorzichtig m’n hoofd om de deur van de woonkamer, maar ook daar is geen spoor van de theepot te bekennen. Oma roert afwezig in haar lege kopje, opa bestudeert aandachtig zijn gehoorapparaat wat hij net uit z’n rechteroor heeft gepulkt.

Om te voorkomen dat ik uit mijn gloednieuwe taak ontheven word voor ik er echt goed van heb kunnen genieten besluit ik de hulplijn in te zetten. Weer terug in de keuken app ik m’n moeder. “Mam, de theepot. Hij is ontsnapt. Help.”
“Hij staat in de theebeurs.”
“Wat is dat moeilijke woord na ‘de’?” app ik terug, “Is dat een subsidie?” Ik krijg geen antwoord.

Bij nadere inspectie ontdek ik een vormeloze en behoorlijk uit de kluiten gewassen knipportemonnee met spuuglelijk bloemenpatroon. Ik prik er voorzichtig in. Het ding valt met een klap open, en nadat ik m’n hartritme weer enigszins onder controle heb zie ik de theepot, in het geval wat blijkbaar de theebeurs is. “Maar wat is het nut hierv-” mompel ik terwijl ik de theepot op wil tillen en vervolgens al m’n vingers brandt. “Pas je wel op? Dat ding is gloeiendheet!” hoor ik mamma vanuit de woonkamer roepen, terwijl ik binnensmonds een hele rits Bijbelse figuren bij elkaar vloek. Ik voel dat ik slachtoffer ben geworden van een klein generatiekloofje.
Maar wel superhandig, die theebeurzen.