Prik

Een leuke, overenthousiaste pup had mijn duim aangezien voor een bijtspeeltje. Dit eindigde in een verlies-verlies situatie. Voor de pup omdat de duim geen vrolijk piepend speelgoed bleek te zijn maar onderdeel uit te maken van een mens die helemaal niet vrolijk piepte en tot overmaat van ramp ook spontaan geen behoefte meer voelde om hem te aaien. Voor mij omdat ik een tetanusprik nodig had.

Aan de telefoon had ik op m’n donder gekregen van de assistente. Waarom had ik een heel weekend gewacht met bellen? Had ik ooit van het bestaan van een huisartsenpost gehoord? Het was zeker ook al ontstoken? Zat de duim er überhaupt nog aan? Waarom hoorde ze nog geen geluiden waar ze uit op kon maken dat ik met gezwinde spoed onderweg was naar de wachtkamer?

Met het schaamrood nog op mijn kaken meldde ik me die middag bij de huisarts. De inenter van dienst boog zich keurend over de wond. ‘Weet je wat het is,’ zei ze terwijl ze in mijn duim porde, ‘ik heb net even gekeken, maar we hebben dus geen tetanusprik meer op voorraad.’ Ze keek op. ‘Dus die moet je zelf even bij de apotheek ophalen.’
Ik keek haar verdwaasd aan.
‘Normaal hebben wel er wel eentje liggen hoor,’ zei ze geruststellend, ‘maar nu even niet.’
Ze stond op. ‘Dus als jij dan even gaat…’
Maar ik ben zwáárgewond, wilde ik nog tegensputteren, maar ze was al weg.

‘Dat ze daarna niet gevraagd heeft of je ‘m dan ook maar even zelf wilde zetten,’ merkte een vriendin aan wie ik het avontuur later vertelde droogjes op. Ik sloot de mogelijkheid dat dat niet even overwogen was terwijl ik met het vaccin in mijn (niet-gewonde) knuistje weer terugfietste niet uit.