
‘Heeft er nog iemand hulp nodig?’, vroeg een vriendin laatst in een groepsapp, en voegde een foto toe van een briefje op een advertentiebord. “Mr. Diakite”, stond erop, “Helpt bij familieproblemen, liefde, werk, geluk in het spel, succes in zaken, examens enz…”
Dat sprak me wel aan. De enz. impliceerde dat hij naast de aantrekkelijke opsomming ook wel zou willen helpen met de strijk en het vouwen van de was, het in elkaar zetten van PowerPointpresentaties, en misschien zou hij zelfs wel mijn belastingaangifte willen doen, zodat ik zelf niet meer al die vreemde vragen over tonijn hoefde te beantwoorden. ‘Ik weet niet of hulp bieden hetzelfde is als het overnemen van alle klusjes waar je zelf een hekel aan hebt’, werd me verweten, maar ik was te enthousiast om daarover in te zitten. ‘Maar er staat helemaal niet bij hoe je hem kan bereiken’, appte ik teleurgesteld toen ik het briefje wat beter bekeek. ‘Zou hij aanvoelen of iemand zijn hulp nodig heeft en zelf contact met je opnemen?’ We besloten dat we geen tijd hadden om de profetische gaven van Mr. Diakite af te wachten, en zetten een internetzoektocht op.
‘Denk je dat hij voor mij zou kunnen trainen voor een hardloopwedstrijd?’, vroeg ik me ondertussen af. Er volgde een discussie of mijn vrienden een veel te bekrompen opvatting hadden over wat helpen inhield, of dat ik Mr. Diakite zag als een mogelijkheid om mijn uitstelgedrag te botvieren. Hij bleek echter onvindbaar te zijn.
‘Dit wordt natuurlijk niks zo. Misschien heeft Mr. Diakite zelfhulp nodig’, opperde ik.
Een nieuwe discussie ontstond. Was het genoeg om een eigen briefje op te hangen met “Mr. Diakite, help mij!”? Was Mr. Diakite in werkelijkheid een dekmantel? Was het een raadsel, en mocht degene die het oploste aan de slag bij de AIVD? “En wat bedoelt hij met ‘het spel’?”, vroeg ik. Niemand wist het.
We hebben tot op heden nog geen hulp aangeboden gekregen. Mocht iemand weten hoe Mr. Diakite te bereiken is – ik zie het antwoord graag tegemoet.