Geplaatst door 
Ik had het lang uit weten te stellen, maar uiteindelijk brak de dag die ik wist dat zou komen dan toch aan – ik moest naar het Kruidvat.
De laatste keer dat ik er was hadden de omliggende winkels al maatregelen genomen, maar stonden daar de mensen nog tegen elkaar opgepropt voor de kassa. Niet vrijwillig, maar omdat er nu eenmaal niet meer ruimte is – het is waarschijnlijk de kleinste Kruidvat van Nederland. Inmiddels bleek er eenrichtingsverkeer te zijn ingesteld, en om te voorkomen dat er te veel mensen in de winkel waren (en om iedereen uit je anderhalve meter-zone te meppen) was een mandje verplicht. In de gangpaden was een lange slinger van mensen ontstaan, die keurig op afstand op elkaar stonden te wachten, alsof we in de rij voor een Eftelingattractie stonden.
Ik stond al een tijdje naar het assortiment bodylotions te staren toen een oudere man verderop zich omdraaide. ‘Staat daar achter ergens handcrème?’ riep hij. ‘Ja, hier!’ riep ik terug, en begon enthousiast het assortiment één voor één in de lucht te steken. ‘Ja, die!’ De man wees en hield zijn mandje omhoog. Terwijl de mensen die tussen ons in stonden angstig in elkaar doken keilde ik met een keurige parabolische vlucht de fles in het opgestoken mandje. De man keer er keurend naar, maar schudde toen zijn hoofd. ‘Nee, niet deze. Het is een blauwe fles.’ We smeten een tijdje over en weer tot de man had waar hij naar zocht. Verderop hoorde ik een vrouw vanuit een gangpad verderop roepen, ‘Ik kan de luiers niet vinden! Staat iemand bij de luiers?’
De producten vlogen me rond de oren toen ik eindelijk de uitgang bereikte.